Веста за смртта на легендарниот пејач Халид Бешлиќ, кој почина денес, 7 октомври, во Сараево по кратко и тешко боледување, ги обедини луѓето низ целиот регион. Неговата музика, но и неговата човечност, го направија човек што не припаѓаше само на една земја или генерација – туку на сите што некогаш почувствувале љубов, болка, носталгија и живот во неговите стихови.
Иако потекнуваше од светот на народната музика, Халид беше омилен и меѓу рокери, панкери и кафански душевни луѓе. Неговите песни ги знаеја и оние што никогаш не би признале дека ги слушаат. „Романија“, „Миљацка“, „Први пољубац“ – тоа не беа само хитови, туку животни приказни што се пеат со иста сила веќе половина век.
Еден новинар што го интервјуирал пред неколку години во мотелот „Бешлиќ“ во Семизовац сведочи дека Халид не се однесувал како ѕвезда, туку како обичен човек со големо срце. Го пречекал со својот другар од основно училиште, со кого и по сите години сè уште се дружел. „Со Халид не одите на разговор со естрадна ѕвезда, туку на гости кај човек од народот,“ запишал новинарот по средбата.
Во тој разговор, Халид зборувал за своите почетоци, за љубовта кон Бања Лука – градот во кој, како што рекол, го имал „првиот банеж“ по земјотресот во 1969 година. Со насмевка се присетил на детските игранки и првата симпатија од ученичкиот дом на Грбавица.
„Бев во детски дом кога беше земјотресот во Бања Лука. Тогаш дојдоа многу девојки од Бања Лука, и таму се случи првата љубов, првиот банеж... тоа се убави спомени,“ рекол тогаш Халид.
Разговорот ги однел и до неговата тешка сообраќајна несреќа во 2009 година, по која речиси престанал да вози и да пие. Со ведрина зборувал за животот, за пријателите што ги загубил – Тома Здравковиќ, Џеј, Кемал Мондено, Сафет Исовиќ – и за оние со кои делел маса и песна. Особено го издвоил Даворин Поповиќ од „Индекси“, за кого рекол дека му бил омилен „партнер за кафански разговори“.
„Во времето кога јас почнував, кафаната беше институција, а музиката – мост меѓу луѓето,“ зборувал Халид. „Подоцна настана хиерархија – пејачите станаа богови, а луѓето публика. Јас останав оној што сум бил – човек од масата.“
На крајот од интервјуто, со својата позната топлина рекол:
„Кога ќе дојдете во Сараево, јавете се, да се видиме.“
Иако тоа звучело како празна реченица, сите што го познавале знаеле дека Халид секогаш мислел искрено.
Денес, кога тој повеќе не е меѓу нас, остануваат неговите песни – едноставни, искрени, човечки. Останува споменот на човек што ја разбираше и тагата и радоста, и кој со секоја нота ја обединуваше Југославија повеќе од било која политика.
Халид Бешлиќ денес не пее во сала, туку на некоја небесна сцена, каде што повторно ќе ги сретне своите стари пријатели. А овде долу, неговите песни и понатаму ќе живеат – како сведоштво дека едноставноста е најголемата човечка височина.
