Денес се навршуваат шест години од смртта на Горан Стефановски (1952–2018), еден од највлијателните и најценети македонски драмски автори, чија работа ја надмина домашната сцена и остави длабока трага низ целиот регион. Стефановски почина на 27 ноември 2018 година во Велика Британија, по кратко, но тешко боледување, на 66-годишна возраст.
Автор на антологиските „Диво месо“, „Тетовирани души“, „Дупло дно“, „Лет во место“ и десетици други драмски текстови, Стефановски создаде сопствен драматуршки универзум во кој преку судбината на едно семејство ја расправаше судбината на македонскиот народ – неговите кршливости, болки, социјални неправди и вечната борба за подобро утре. Неговите драми и денес се играат на сцените низ Европа, а критиката едногласно го смета за еден од најмоќните драматурзи на поранешна Југославија.
Роден во Битола во 1952 година, Стефановски дипломирал на Филозофскиот факултет во Скопје, а драматургија студирал во Белград. Работел во Телевизија Скопје, бил асистент на Филолошки факултет, професор на Факултетот за драмски уметности, член на ПЕН центарот, на Друштвото на писатели на Македонија и од 2004 година – академик на МАНУ.
Во неговиот драмски свет постојат три вида ликови – оние што предаваат, оние што се двоумат и оние што се бунат. Од „луѓе-нелуѓе“ како Киро од „Лет во место“, до револуционерни, донкихотовски ликови како Андреја од „Диво месо“ или Цибра од „Тетовирани души“, Стефановски создаваше карактери што ја читаат историјата од внатре, од позиција на човек кој се бори со себеси и со времето во кое живее.
Токму неговата способност да го спои личното со општото, интимното со политичкото, ја направи неговата работа вечна и неопходна за разбирање на македонскиот општествен и културен развој.
Стефановски зад себе остави импресивен опус – драми, телевизиски текстови, радио-драми, либрета – повеќе од четири децении творештво. Добитник е на „Стале Попов“, „11 Октомври“, двапати на „Стериина награда“ и дури шестпати на „Војдан Чернодрински“.
Шест години по неговото заминување, делата на Стефановски остануваат меѓу најиграните, најчитаните и најпроникливите сведоштва за македонската душа. И денес, како и тогаш, неговите зборови звучат како предупредување, како огледало и како надеж: дека иднината доаѓа тешко, минатото тешко си оди – а ние сè уште се обидуваме да ја глумиме сегашноста.
