Индира Кастратовиќ за ЕХФ: Македонија е посебна земја, која го сака спортот, тоа е чувство кое секој спортист треба да го доживее барем еднаш
Таа е победничка на ЕХФ Лигата на шампионите за жени во 2002 година, два пати е вицешампионка на ЕХФ Лигата на шампионите, трикратна учесничка во ФИНАЛ 4 на ЕХФ и бронзена медалистка како главен тренер на Вардар, исто така избрана за најдобар спортист на Северна Македонија во 1997, 1999 и 2002 година и еден од најдобрите десен бек играчи во своето време; не заборавајќи дека таа беше дел од најголемите спортски моменти на Северна Македонија во историјата. Фер е да се каже дека Индира Кастратовиќ остави свој белег во светот на ракометот и беше наградена од Меѓународниот олимписки комитет за унапредување на спортот во Северна Македонија, а истовремено ја доби и Националната спортска награда на Република Северна Македонија. Денес спортски директор со Вардар и има страст за спортот што сите го сакаме; гордата мајка и сопруга, Индира Кастратовиќ зборува за својот живот во новата серија „This is me“.
ОВА СУМ ЈАС: ИНДИРА КАСТРАТОВИЌ
Оптимист. Со насмевка и силна верба, се е можно кога ќе дадете се од себе. Така се гледам себеси. Денеска сум благодарна што ракометот ми го насочи животот затоа што на почетокот не ни сонував дека ќе ме донесе овде.
Почнав да се занимавам со ракомет прилично доцна – на 16 години. Во Југославија спортот на училиште беше на високо ниво и играв кошарка, одбојка, ракомет и атлетика. Во средно училиште, професорот ми рече дека сум талентирана за ракомет и треба да се фокусирам на тоа. Беше упорен. Ме виде тренер од локалниот клуб и заедно ги убедија моите родители да ме приклучат на клубот Мира Цикота, во мојот роден град Приједор.
Имаше влијание и тоа што бев левак, но јас секогаш бев храбра и давав се од себе. Моето главно мото е ако верувате во себе, тогаш сè е можно. Набрзо се заљубив во ракометот.
Многу брзо потоа се преселив од Мира Цикота во Халас Јозеф Ада. Имаше силен турнир во Југославија наречен Братство и единство (Bratstvo i jedinstvo) и таму играв со јуниорската репрезентација на Босна и Херцеговина. Таму беа и луѓе од Ада, а Бато Ѓуровиќ беше упорен да ме донесе во Ада. Тој беше, на некој начин, личноста која ми отвори нови можности. Бев на вистинското место во вистинско време. Дури дојде кај мене дома за да ги убеди моите родители да ме пуштат во Ада. Можам да кажам дека тоа беше вистинскиот почеток на мојата професионална кариера.
Никогаш не мислев дека ќе бидам професионален ракометар. Се сеќавам кога пристигнав во Ада во 1988 година, репрезентацијата се подготвуваше за Олимписките игри во Сеул. Останавме во истиот комплекс и за мене тоа беше како сон. Ги гледав на телевизија, уживав во секое движење на теренот и не можев да верувам дека во тој момент разговараат со мене.
Моето време во Ада имаше длабоко влијание врз мене, не само на ракометен план. За време на престојот таму го запознав мојот сопруг Зоран. Ада е мал град во Војводина, Србија и имал женски и машки клубови. Играше за клубот Потисје. Бидејќи беше мал град, играчите многу се дружеа заедно, делевме исти објекти за обука. Така започна нашата приказна и трае до денес.
Зоран беше мојот најголем поддржувач во текот на целата моја кариера. Мислам дека можеби немаше да го постигнам она што го постигнав да не беше тој. Секој спортист има подеми и падови, моменти кога мислите дека не можете да го направите она што го сакате: оптимистички и песимистички периоди. Тој беше таму за мене. Кога бев на врвот, тој ме држеше на земја. Секогаш велеше дека има живот после ракометот и ме туркаше напред. Дури и кога играв добро и го добивме натпреварот, тој ќе рече дека е добро, но… Неговото „но“ беше мојот дополнителен мотив. Тој беше и е мојата „Ахилова пета“.
Благодарна сум за неговата поддршка од денот кога се запознавме. Во 1994 година, по нашата венчавка, тој ми рече: Мислам дека твојата кариера повеќе ќе се развива и јас ќе бидам покрај тебе. По овој пат ќе чекориме заедно. Денес тој е одличен тренер и го поддржувам во секоја одлука.
Имаше интересни моменти кога тој ми беше главен тренер, во Југоинспект Нови Сад и во репрезентацијата на Северна Македонија. Секогаш морав да настапувам подобро, јас бев првата што слушав критики од него. Денеска знам дека тоа беше добро за мене и за тимот. Зоран секогаш знаел да го извлече најдоброто од мене. Без разлика дали бевме маж и жена, бевме професионалци и знаевме да ги разделиме професионалноста и приватноста.
Нашиот живот е ракометот. Имаше моменти кога нашата ќерка Сара излегуваше од својата соба и велеше: „Повторно ракомет?“. Имаше викенди кога имаше ракометен натпревар на ТВ, лаптоп и таблети, коментиравме и анализиравме.
Затоа луѓето секогаш се чудеа што нашата ќерка не е ракометарка. Сепак, верувам дека нашето отсуство, пожртвуваноста и мојата тешка повреда на коленото оставија влијание врз неа. И таа го избра својот пат во животот, на која сум многу горда.
Освен за Ада, со двојна регистрација играв и за Југоинспект Нови Сад. Подоцна им се приклучив и во 1992 година потпишав за Вождовац Београд. Поминав убави години таму и запознав многу нови пријатели. Потоа, во 1994 година донесов одлука која ја обликуваше мојата иднина. Откако игравме за Вождовац, поради тоа што не можевме да играме меѓународни натпревари, многумина од нас почнаа да бараат нови клубови бидејќи сите сакавме да играме посилни натпревари.
Се започна кога Вождовац одигра турнир во Скопје во организација на Вардар. Ми пријдоа луѓе од Кометал (тогаш Ѓорче Петров) и ми понудија да влезам во клубот. На почетокот не сакав, да бидам искрена. Тие ме сакаа во тимот, Зоран кажа зошто да не. Реков во ред, ќе потпишам две години и ќе видиме што ќе биде. 28 години подоцна се уште сум во Скопје. Мислам дека тоа кажува се. Северна Македонија стана наш дом и наше семејство.
Клубот имаше големи амбиции за ЕХФ Лигата на шампионите за жени, Трифун Костовски го финансираше целиот проект, блиску сте до дома, а луѓето имаат сличен менталитет, сето тоа ми звучеше добро. Новиот клуб е вистински предизвик за спортист и тоа го сакам.
Првиот голем чекор во Лигата на шампионите за Кометал Скопје беше сезоната 1999/2000 година кога стигнавме до финалето против Хипо Нидеростеррајх. На домашен терен одигравме одлично, победивме со 22:20, но на гостински терен бевме поразени со 32:23. Знаевме дека можеме да бидеме подобри и да го подигнеме тој трофеј. Бевме скршени кога слушнавме дека нема да можеме да се бориме за тоа во претстојната сезона. Поради влегување на навивач во судот во Скопје и неговите постапки, добивме забрана за учество во Лигата на шампионите. На сите ни беше тешко.
Господинот Костовски ме праша какви се вашите планови, како што многумина мислеа дека ќе го напуштиме клубот. Многу играчи отидоа на позајмица кај различни Европски клубови, а јас му реков дека каква и да е неговата одлука, ќе го направам тоа. Ми даде идеја да земам една година одмор. Со Зоран сакавме да станеме родители и ја родив Сара во јуни 2001 година.
Се сеќавате што кажав на почетокот? Со насмевка и силна верба, се е можно кога ќе дадете се од себе. Тоа бев јас по породувањето.
Нашата Сара немаше ниту една година кога јас и моите соиграчи го кренавме пехарот на ЕХФ Лигата на шампионите. Се породив со царски рез и многу луѓе велеа дека нема да можам наскоро да се вратам на теренот поради тоа. Јас сум од Босна, ние сме тврдоглави луѓе и дадов се за да им докажам дека грешат. Ова беше уште една прилика во која мојот сопруг многу ми помогна, се грижеше за Сара додека имав два тренинга дневно. И сето тоа вредеше.
Бевме еден тим, дишевме како еден. Се плашев дека една година неиграње во Европа ќе влијае на нашата игра кога ќе се вратиме. Сепак, се покажа дека се вративме уште посилни, имавме силна желба, волја и инает.
Има толку многу натпревари на кои сè уште не се сеќавам. Морав повторно да ги гледам за да се сетам што се случуваше на теренот. Еуфоријата беше во воздухот. За тие натпревари живееше клубот, Скопје и цела држава.
Во таа историска сезона 2001/02, ФТЦ Херц Будимпешта ни беше противник во финалето. Првиот натпревар го одигравме во Унгарија и загубивме со само два гола разлика (27:25). Знаевме дека играме добро и можеме уште подобро на вториот натпревар.
Реваншот беше закажан за 19 мај 2002 година, ден кој сите ќе го паметиме. Луѓето беа на улица неколку часа пред натпреварот, нашата арена Кале беше преполна, а навистина се чувствуваше љубовта на навивачите.
Северна Македонија е посебна земја, земја која го сака спортот и спортистите и го цени успехот. Тоа е чувство кое посакувам секој спортист да го доживее барем еднаш. Зоран ми велеше дека јас не знам како се викам кога ќе излезам на теренот. Ја чувствувате атмосферата и експлозијата на енергија, се чувствувате како да летате.
Се уште се сеќавам додека возев до арената Кале. Цел град беше мирен пред невремето, навистина се чувствувавме како нешто да еруптира во градот. Влеговме на теренот држејќи се за раце обземени од атмосферата. Самото размислување за чувствата од тој ден, носи толку моќни емоции во мене.
Истите емоции што ги доживеавме и со репрезентацијата. Зедов државјанство во 1997 година и бев дел од најголемиот спортски успех на Северна Македонија. Но, мојата сениорска репрезентативна кариера започна уште во времето кога играв во Нови Сад бидејќи добив покана од репрезентацијата на Југославија. Одиграв 100 натпревари за Југославија и до ден денес многу жалам што не отидов на Олимписките игри во 1992 година. Тоа е единственото нешто што не сум го постигнала како играч.
Тогаш имав само 21 година и се трудев да научам што повеќе, да апсорбирам знаење и трикови на теренот. Навистина верувам дека ќе имавме голем успех на тие Олимписки игри. Се подготвувавме три месеци, живеевме за тоа и неколку дена пред патувањето ни рекоа дека сите екипни спортови од Југославија се под санкции и се забранети за натпреварување.
Во тоа време, не го сфатив влијанието што го имаше особено врз постарите, искусни играчи кои беа во своите најдобри години. Тоа ни дојде како шок. 30 години подоцна, сè уште сум тажна што не отидовме.
Во Северна Македонија комплетно е вратена радоста на репрезентацијата. Веќе бев во Скопје три години и се стекнав со државјанство пред Светското првенство на ИХФ за жени 1997 година во Германија. Отидовме како аутсајдери, не верувајќи дека можеме многу. Дури и ние мислевме дека ќе се вратиме дома по групната фаза. Тоа беше првиот голем турнир во земјата по независноста во кој било спорт.
Игравме добро и бевме изненадување за сите на турнирот. Кога дојде време да играме против Данска, олимпискиот шампион, седевме во соблекувалната и си рековме ајде да играме како што знаеме за да не се бламираме и да не загубиме со премногу голови. Кога почна натпреварот бевме толку напумпани што имавме рано водство, Данска не знаеше што се случува и победивме со 25:23.
Исходот од натпреварот беше дека секој човек во државата живееше за нашите натпревари, за нашиот успех. Ми се јави сопругот и ме праша дали знаеме дека ни парламентот не работи кога играме. Не можевме да веруваме. Завршивме на седмото место, што до денес е најголем успех за женскиот ракомет. Бев најдобар стрелец на турнирот со 71 постигнат гол, но не добив ниту една награда. Само нашиот амбасадор во Германија дојде и ми подари 71 роза. Тоа ми беше многу важно и се уште го паметам.
Имавме огромен пречек во градот и љубовта кон женската репрезентација живееше во следните ЕХФ ЕУРО 1998 и 2000 година и Светско првенство во 1999 година. Имавме континуитет на добри резултати кои беа комбинирани со успехот на Кометал Скопје.
Мојата кариера како играч заврши во 2006 година со прекрасен проштален натпревар во Скопје. Поминав краток период во Шпанија, во Гран Канарија, но имаше некои проблеми со визите за моето семејство и не можев да живеам без нив. Не давав максимум на теренот и решив да се вратам дома по три месеци. Во тој момент знаев дека морам да ставам крај на кариерата и не се чувствував лошо бидејќи знаев дека секогаш е добро да се заврши кариерата кога си на врвот за да бидеш запаметен со задоволство.
Во 2003 година ја отворивме нашата ракометна академија, академија која траеше десет години. Голем дел од репрезентативците денеска почнаа да играат ракомет во нашата академија.
Ми требаше некое време за да престанам да размислувам како играч и да почнам да размислувам како тренер. Да се биде тренер, имате огромна одговорност. Тоа е важна улога, особено ако работите со деца. Мислам дека секој тренер има влијание врз некоја личност. За мене беа Бата Ѓуровиќ, Нишевиќ, Милатовиќ, Саша Панов, мојот сопруг и Јан Питлик со кој работев како тренер и многу други.
Мојата крајна дестинација беше Вардар, клуб во кој сè уште работам како спортски директор. На почетокот бев директор на младинската академија. Сергеј Самсоненко ме замоли да бидам главен тренер во преоден рок, една година пред да дојдат ѕвезди како Јованка Радичевиќ, Андреа Лекиќ, Алисон Пино и Амандин Лејно. Вардар мораше да го освои првото место во земјата за да може дури и да се квалификува за највисокото европско натпреварување.
Сакам добри предизвици и уживав во секој момент на теренот. По неколку недели дојде кај мене и ми рече, нема да барам нов селектор, вие ќе останете на оваа позиција. Бев изненадена и почестена.
Како главен тренер, го водев тимот до три EHF FINAL4, на сите три завршив на третото место пред да го напуштам кормилото во 2016 година. Секој турнир имаше нешто посебно, но сепак жалам за мојата прва сезона во 2013/14 кога бевме поразени од ЖРК Будуќност по дополнително време во полуфиналето од 22:20.
Мислам дека не многу луѓе веруваа дека Вардар може да постигне добри резултати во женската ЕХФ Лига на шампиони. Бевме нов тим, со нови играчи и од самиот почеток бевме добар тим. Сè уште верувам дека бевме подготвени да го земеме тој трофеј.
Вардар живееше низ убави спомени и успеси до 2018 година. Оттогаш јас и претседателката Гордана Нацева го преземаме. Вардар уште живее и им дава можности на младите талентирани играчи. Среќна сум што се уште сум дел од клубот и неговата приказна.
На ракометот, особено на женскиот му треба стратегија за во иднина да ги врати тие успешни денови. Имаме толку многу талентирани играчи, но немаме средства да ги задржиме во клубот, во државата. Се надевам дека работите ќе се сменат во иднина и дека ќе можеме повеќе да инвестираме во клубови, тренери и играчи.
Што и да се случи, знам дека секогаш ќе бидам тука за ракометот. Заедно со мојот сопруг Зоран.
Индира Кастратовиќ
октомври 2022 година
Извор: https://www.eurohandball.com/
