Новозеланѓанката Хакјунг Ли е осудена на доживотна затворска казна поради убиство на своите две мали деца, чии остатоци ги сокрила во куфери и ги оставила во напуштен магацин. Страшниот случај, кој ја потресе Нов Зеланд и светската јавност, излезе на виделина дури во 2022 година, кога случаен купувач на аукција наиде на ужас.
Ли (45) беше прогласена за виновна за убиството на осумгодишната Јуна Џо и шестгодишниот Мину Џо. Судот одреди дека ќе мора да издржи најмалку 17 години зад решетки пред да може да побара условен отпуст. Убиствата се случиле во 2018 година, веднаш по смртта на нејзиниот сопруг, кога, според одбраната, нејзината психичка состојба целосно се распаднала.
Одбраната тврдеше дека Ли, потоната во длабока депресија, верувала дека „целото семејство треба да умре заедно“. Според нив, таа им дала сок со антидепресиви на децата и на себе, погрешила во дозата, а потоа, кога се разбудила, открила дека децата се мртви. Обвинителството го отфрли тоа и оцени дека убиствата биле „егоистичен обид да се избегне товарот на самохрано родителство“.
По убиствата, Ли си го сменила името и ја напуштила земјата. Во септември 2022 година беше уапсена во Јужна Кореја, а подоцна екстрадирана назад во Нов Зеланд.
На изрекувањето на пресудата, судот ги слушна потресните изјави на двете семејства. Мајката на осудената, Чун Џа Ли, во писмо прочитано пред судот изјави дека жали што ќерка ѝ не побарала стручна помош по смртта на сопругот. „Ако сакала да умре — зошто не умре сама? Зошто ги одведе двата невини ангела со себе?“ напиша таа.
Братот на покојниот сопруг, Џими Џо, рече дека трагедијата е незамислива и дека семејството „никогаш нема да се опорави“. Откри дека нивната мајка сè уште не знае дека децата се мртви. „Ова е казна од која нема условен отпуст“, рече тој.
Судијата Џефри Венинг истакна дека психичката состојба на Ли имала улога, но дека делата биле „пресметани и свесни“. Психијатриската процена утврдила дека страдала од „атипична депресија“ и продолжена реакција на жалост. Судот нареди Ли во затворот да се третира како „специјална пациентка“.
