„Влегов во мртов клас“, првиот лекар на местото на масакрот во училиштето го опишува она што го доживеал
Александар Стијачиќ, лекар од Итна помош кој беше еден од првите кои пристигнаа на местото на масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“, во шокантна исповед за телевизија Блиц опиша што доживеал тоа страшно утро.
-Во училиштето лежи првиот човек, постар човек, тој беше чуварот што загина. Од десната страна е масата каде што дежураат двете ученички. Едната е на масата, другиот е долу на подот, а лево, до клавирот, друга девојка. Значи, мртви, сигурно, затоа што гледате и знаете, и имате искуство и ви е јасно дека се мртви – изјави доктор Стијачиќ на ТВ Блиц.
Д-р Стијачиќ рече дека следниот хорор „кој никој не може да го изрежира, ниту да го создаде некој од најдобрите сценографи на некои американски филмови, за да создаде хорор“, е влегувањето во, како што рече, „мртвиот клас“.
– Ја отварате вратата и внатре има планина од тела на девојчиња и момчиња кои лежат убиени. Ужас што не можете да го замислите. Не знаете кој го направил тоа, или воопшто што се случува, не знаете колку сте безбедни, можеби некој ќе ве убие, затоа што дојдовме таму речиси во моментот кога дојде полициската патрола. Сè уште беше отворено, не беше затворено. И сега, она што е ужасно тешко: да се дефинира кој е жив, а кој не – рече д-р Стијачиќ.
Колку била шокантна сцената во класот сведочат зборовите на докторот дека се надева дека никој не ја снимил и дека никој никогаш нема да ја види.
– Она што јас и моите колеги го видовме… Некои побледеа, си ја завршија работата и после тоа седнаа и гледаа во нешто бело. Да се види такво нешто после 30 години работа не е нормално – рече д-р Стијачиќ.
Тој објасни дека е многу тешко да се прифати дека дете може да направи такво нешто.
– Џабе не пофалија, а не пофалија и Министерството за здравство, и министерот, но девет луѓе беа мртви, на лице место, значи во глава, директно, совршени погодоци, без промашување. Што ќе прават тие ученици, сега ги нема 7-8 во класот, како ќе постои класот, како ќе живее тој клас?! Многу прашања кои немаат одговор – рече Стијачиќ.
А потоа имаше телефонски повик до д-р Стијачиќ и уште една драма на лично ниво.
– И тогаш најголемата трагедија што ја доживеав… Една од моите другарки која многу добро ја познавам, ми се јавува и ми вели ајде, те молам помогни ми, не можам да ја најдам ќерка ми, таа беше дежурна студентка. Разбирам дека детето е мртво, дека лежи убиено… И што да одговориш тогаш на тоа прашање? Ништо, лажев, не смеев да и кажам! Што да и кажам?! Да, да, еве ја, мртва внатре, пет метри зад нас, зад аголот – рече д-р Стијачиќ.
Кога д-р Стијачиќ ја завршил својата работа, првото нешто што го направил, им се јавил на своите деца.
– Да им се јавам на моите деца кои се постари, кои веќе не се во осумгодишно училиште и на факултет. Да им се јавиш, да им го чуеш гласот, да видиш дали се живи, тоа е неверојатна работа, нагон – рече д-р Стијачиќ.
